SNOW WHITE #BELANDA VERSION

Once upon a time, lang, lang geleden een koning en koningin regeerde over een ver land. De koningin was zo vriendelijk en mooi en alle mensen van het rijk was dol op haar. De enige verdriet in het leven van de koningin was dat ze wilde een kind, maar had geen een.


Op een winterse dag, was de koningin deed naald te werken terwijl u uitkijkt haar ebbenhout raam op de nieuwe gevallen sneeuw. Een vogel vloog door het raam schokkende de koningin en ze stak haar vinger. Een enkele druppel bloed viel op de sneeuw buiten haar raam. Terwijl ze keek naar het bloed op de sneeuw zei ze tegen zichzelf: "Oh, hoe ik wou dat ik een dochter had die de huid zo wit als sneeuw, lippen zo rood als bloed, en de haren waren zo zwart als ebbenhout."

Spoedig daarna, het soort koningin kreeg haar wensen toen ze bevallen van een meisje, die de huid wit was als sneeuw, lippen rood als bloed, en haar zwart als ebbenhout. Zij noemden de baby prinses Sneeuwwitje, maar helaas, de koningin overleed na de geboorte van Sneeuwwitje.



Al snel na de koning trouwde met een nieuwe vrouw, die was mooi, maar ook trots en wreed. Ze had gestudeerd duistere magie en de eigenaar van een magische spiegel, waar ze dagelijks vragen:

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste van allemaal?.

Elke keer dat deze vraag werd gesteld, de spiegel zou hetzelfde antwoord geven: "Gij, o Koningin, de kunst van de mooiste van allemaal." Dit beviel de koningin sterk als ze wist dat haar magische spiegel kon niets dan de waarheid te spreken.

Op een morgen toen de koningin vroeg: "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste van allemaal?" Ze was geschokt toen hij antwoordde:

U, mijn koningin, zijn eerlijk, het is waar.
Maar Sneeuwwitje is nog eerlijker dan jij.

De koningin vloog in een jaloerse woede en beval haar jager om Sneeuwwitje te nemen in het bos te worden gedood. Zij eiste dat de jager terug te keren met het hart van Sneeuwwitje als bewijs.

De arme jager nam Sneeuwwitje in het bos, maar bevond zich niet in staat om het meisje te doden. In plaats daarvan liet hij haar gaan, en bracht de koningin het hart van een wild zwijn.

Sneeuwwitje was nu helemaal alleen in het grote bos, en ze wist niet wat te doen. De bomen leken te fluisteren met elkaar, schrikt Sneeuwwitje, die begon te lopen. Ze liep over scherpe stenen en door dorens. Ze liep voor zover haar voeten haar kon dragen, en net als 's avonds was te vallen zag ze een huisje en ging naar binnen om te rusten.

In het huis was alles klein maar netjes. Er was een tafeltje met een nette, witte tafelkleed en zeven kleine platen. Tegen de muur waren er zeven bedjes, allemaal in een rij en bedekt met dekens.

Omdat ze zo'n honger Snow White aten een weinig groenten en een beetje brood van elk bordje en van elke kop dat ze dronk een beetje melk. Daarna, omdat ze was zo moe, ze ging op een van de kleine bedden en viel snel in slaap.

Als het donker, de eigenaren van het huis terug naar huis. Zij waren de zeven dwergen die voor goud gedolven in de bergen. Zodra ze thuis kwamen, zagen ze dat er iemand was er - voor het niet alles in dezelfde volgorde als ze hadden achtergelaten.

De eerste zei: "Wie heeft gezeten in mijn stoel?"

De tweede: "Wie is het eten van mijn bord?"

De derde, "Wie is het eten van mijn brood?"

De vierde: "Wie is het eten van mijn groenten?"

De vijfde: "Wie is het eten van met mijn vork? '

De zesde: "Wie heeft gedronken uit mijn kopje?"

Maar de zevende, kijkend naar zijn bed, vond Sneeuwwitje liggen slapen. De zeven dwergen kwamen allen rennen, en zij riepen met verbazing. Ze haalden hun zeven kaarsen en scheen het licht op Sneeuwwitje.

"Oh goede hemel!" Riepen ze. "Dit kind is mooi!"

Ze waren zo blij dat ze haar niet wakker, maar laten we haar blijven slapen in het bed. De volgende ochtend Sneeuwwitje wakker, en toen ze de zeven dwergen zag, was ze bang. Maar ze waren vriendelijk en vroeg: "Wat is uw naam?"

"Mijn naam is Sneeuwwitje," antwoordde ze.

'Hoe heeft u uw weg naar ons huis? " de dwergen vroeg verder.

Toen vertelde ze dat haar stiefmoeder had geprobeerd haar te vermoorden, dat de jager haar leven had gespaard, en dat ze had lopen de hele dag door het bos, eindelijk struikelen over hun huis.

De dwergen spraken met elkaar voor een tijdje en zei toen: "Als je huis te houden voor ons, en koken, maken bedden, wassen, naaien, en brei, en houdt alles schoon en netjes, dan kunt u bij ons blijven, en u heeft alles wat je wilt. "

"Ja," zei Sneeuwwitje, "met al mijn hart." Voor Snow White enorm genoten van het houden van een opgeruimd huis.

Dus Sneeuwwitje leefde gelukkig met de dwergen. Iedere ochtend gingen ze de bergen in op zoek naar goud, en in de avond toen zij weer thuis Sneeuwwitje hadden hun eten klaar zijn en hun huis netjes. Gedurende de dag het meisje alleen was, behalve voor de kleine dieren van het bos dat ze vaak speelde.

Nu de koningin, in de overtuiging dat ze Sneeuwwitje het hart gegeten, kon alleen maar denken dat ze weer was de eerste en de mooiste vrouw van allemaal. Ze stapte voor haar spiegel en zei:

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
Wie in dit land is mooiste van allemaal?

Het antwoord:

U, mijn koningin, zijn eerlijk, het is waar.
Maar Sneeuwwitje, achter de bergen
Met de zeven dwergen,
Is nog steeds duizend keer eerlijker dan jij.

Dit schrok de koningin, want ze wist dat de spiegel niet lag, en ze besefte dat de jager haar had bedrogen en dat Sneeuwwitje nog in leven was. Toen dacht ze, en dacht opnieuw, hoe ze zichzelf kon bevrijden van Snow White - voor zo lang zo lang als ze was niet de mooiste vrouw in het gehele land haar jaloezie zou haar geen rust.

Eindelijk dacht ze aan iets. Ze ging in haar meest geheime kamer - niemand anders binnen was toegestaan ​​- en ze maakte een vergiftigde appel. Van de buitenkant was mooi, en iedereen die het zag zou willen. Maar iedereen die misschien een klein stukje te eten zou gestorven zijn. Kleuren haar gezicht, ze vermomde zich als een oude marskramer vrouw, zodat niemand haar zou herkennen, reisde naar de dwergen huis en klopte op de deur.

Sneeuwwitje stak haar hoofd uit het raam, en zei: "Ik moet laat niemand in;. De zeven dwergen hebben me verboden om dit te doen"

"Dat is goed met mij," zei de marskramer vrouw. "Ik zal snel te ontdoen van mijn appels. Hier, Ik geef je een van hen."

"Nee," zei Sneeuwwitje, "ik kan niets aanvaarden van vreemden."

"Ben je bang voor vergif?" vroeg de oude vrouw. "Kijk, ik zal de appel in tweeën gesneden. Je eet half en ik zal eten, half."

Nu de appel was zo kunstig gemaakt dat alleen het een half vergiftigd was. Sneeuwwitje verlangde naar de mooie appel, en toen ze zag dat de marskramer vrouw maakte deel uit van het eten dat ze niet meer kon weerstaan, en ze stak haar hand uit en nam de giftige helft. Ze hadden nauwelijks een hapje eten in haar mond toen ze viel op de grond doden.

De koningin keek naar haar met een boze blik, lachte luid en zei: "Wit als sneeuw, rood als bloed, zwart als ebbenhout! De dwergen zal je nooit wakker."

Terug thuis vroeg ze haar spiegel:

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
Wie in dit land is mooiste van allemaal?

Het uiteindelijk antwoordde:

U, mijn koningin, zijn eerlijkst van allemaal.

Dan haar wreed en jaloers hart was in rust, maar ook een wrede en jaloerse hart kan worden in rust.

Toen de dwergen thuis kwam die avond vonden ze Sneeuwwitje op de grond liggen. Ze was niet te ademen. Ze was dood. Ze tilde haar op en keek haar verlangend. Ze sprak met haar, schudde haar en weende over haar. Maar niets hielp. Het lieve kind was dood, en ze bleef dood. Ze legden haar op een bed van stro, en alle zeven zat naast haar en treurde om haar en huilde voor drie dagen. Ze gingen om haar te begraven, maar ze zag er nog zo fris als een levende persoon, en had nog steeds haar mooie rode wangen.

Zij zeiden: "We kunnen haar niet begraven in de zwarte aarde," en ze hadden een transparant gemaakt glazen kist, zodat ze kon worden gezien van alle kanten. Ze legde haar binnen, en met gouden letters geschreven op het haar naam, en dat ze een prinses. Vervolgens zetten ze de kist buiten op een berg, en een van hen steeds bleef het en keek over haar. De dieren Ook kwam en rouwde voor Snow White, eerst een uil, dan een raaf, en tenslotte een duif.

Nu is het geschiedde, dat een prins deze bossen ingevoerd en gebeurde op de dwergen 'huis, waar hij zocht onderdak voor de nacht. Hij zag de kist op de berg met mooie Sneeuwwitje in, en hij las wat er op geschreven met gouden letters.

Toen zei hij tegen de dwergen: "Laat mij die kist. Ik geef je alles wat je wilt voor."

Maar de dwergen antwoordde: "Wij zullen niet verkopen voor al het goud in de wereld."

Toen zei hij: "Dan is het aan mij geven, want ik kan niet leven zonder te kunnen Sneeuwwitje te zien. Ik zal haar eer en respect voor haar als mijn dierbaarste een."

Terwijl hij dus sprak, de goede dwergen had medelijden met hem en gaf hem de kist. De prins had zijn knechten meenemen het op hun schouders. Maar toen gebeurde het dat een van hen struikelde over een borstel, en dit verdreven uit de keel van Sneeuwwitje het stuk vergiftigde appel die ze had afgebeten. Niet lang daarna opende ze haar ogen, tilde de deksel van haar kist, ging rechtop zitten en was weer levend.

"Mijn hemel, waar ben ik? ' riep ze uit.

De prins zei vrolijk: "U bent met mij." Hij vertelde haar wat er gebeurd was, en zei toen: "Ik hou van u meer dan iets anders in de wereld. Kom met mij mee naar het kasteel van mijn vader. Gij zult mijn vrouw te worden." Sneeuwwitje hield van hem, en zij ging met hem mee. Hun huwelijk was gepland met grote pracht en majesteit.

Boze Sneeuwwitje stiefmoeder was uitgenodigd voor het feest, en toen ze had zich gehuld in haar mooiste kleren, stond ze voor haar spiegel en zei:

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
Wie in dit land is mooiste van allemaal?

De spiegel antwoordde:

U, mijn koningin, zijn eerlijk, het is waar.
Maar de jonge koningin is duizend keer eerlijker dan jij.

Niet wetende dat deze nieuwe koningin was inderdaad haar stiefdochter, kwam zij op de bruiloft, en haar hart gevuld met de diepste van angst toen ze zich realiseerde dat de waarheid - de boze koningin werd verbannen uit het land voor altijd en de prins en Sneeuwwitje leefde nog lang en gelukkig na.